Аз съм 87 и като малък хич не обичах футбол, но добре си спомням еуфорията около 94-та и как се радваха хората, като бихме Германците.
А първият ми мач на националния отбор беше това:
Бях в гимназията и отидохме с двама приятели. Бяхме точно зад вратата, където паднаха и двата гола - страхотна емоция беше. Да биеш Хърватия тука с два гола, че и още можехме да им треснем, ако Чилика не беше осрал положенията.
Сега и за автограф не можем ги стигна, не да се надиграваме с тях.
Много е тъпо, че изтървахме после да се класираме за световното 2006 и 2010, тогава бяха последните квалификации, в които реално имахме отбор. Малко и късмет не ни достигна, малко и по български се осрахме (манталитет, кво да го правиш 😃 ), но можеше, имахме си играчи тогава. 🙁